رفتار لرزه‌ای سازه‌های نامتقارن جداسازی شده با جداگرهای آونگی اصطکاکی سه‌گانه تحت اثر پالس‌های ساده شده زلزله‌های حوزه نزدیک

در این مطالعه اثر خروج از مرکزیت جرمی روسازه و خروج از مرکزیت در سختی جداگرها در تشدید رفتار لرزه‌ای سازه‌های جداسازی شده با جداگرهای آونگی اصطکاکی سه‌گانه (TCFP) بررسی شده است. برای انجام این موضوع، پالس‌های ساده شده زلزله‌های حوزه نزدیک از جمله پالس جهت­پذیری پیش­رونده شکست و جابجایی ماندگار زمین مورد استفاده قرار گرفته و تأثیر دو خصوصیت مهم این پالس‌ها یعنی زمان تناوب و حداکثر سرعت زمین ارزیابی شده است. دامنه مطالعات صورت گرفته شامل روسازه‌هایی با تعداد طبقات و نسبت طول به عرض پلان مختلف بوده است. با بررسی پاسخ‌های مختلف سازه از جمله حداکثر برش ‌پایه و جابجایی جداگرها و حداکثر شتاب و دریفت روسازه مشخص گردیده وجود نامتقارنی می‌تواند باعث افزایش شدید پاسخ‌های سازه جداسازی شده گردد. این افزایش در مورد خروج از مرکزیت جرمی روسازه شدیدتر از خروج از مرکزیت در سختی جداگرها بوده به طوری که در یک سازه 6 طبقه با پلان مربعی، خروج از مرکزیت جرمی میزان برش پایه را به 2.55 برابر حالت متقارن افزایش داده است. در شرایط مشابه جابجایی جداگرها و شتاب بام یک سازه 9 طبقه به ترتیب 1.49 و 2.16 برابر نسبت به سازه متقارن رشد داشته است. همچنین نشان داده شده که وجود خروج از مرکزیت جرمی در حالت وقوع پالس‌های جهت‌پذیری پیش­رونده شکست می‌تواند دریفت سازه را به مقادیر نزدیک به میزان مجاز آیین‌نامه‌ای سوق دهد؛ بنابراین لازم است در طراحی سازه‌های دارای جداگر لرزه‌ای دقت کافی به این امر صورت گیرد.